Diabolical love: Kaito x Gakupo. Prolog

Od autora: Ohayou! Oto i wprowadzenie do mojego nowego opowiadania poświęconego Vocaloidom. Nie wiem czy już wspominałam, ale pisarka ze mnie jest raczej marna, więc proszę Was o ostrą krytykę. Z góry przepraszam za wszystkie błędy. Zapraszam do czytania ~

Godzina szósta zero pięć. Budzik z głośny piskiem oznajmił, iż pora już wstawać. Westchnąłem i niemrawo otworzyłem oczy.  Na zewnątrz, tak jak i w pokoju nadal panowała intensywna ciemność, a bladożółte światło z pobliskich latarni nieśmiało sączyło się do pokoju przez okiennice. 

Podniosłem się na łokciach i ziewnąłem. Czułem jakby w mięśnie wbijano mi tysiąc igieł. Syknąłem z bólu i mimowolnie opadłem na białe, pachnące lawendą prześcieradło. Wtuliłem policzek w poduszkę i mocno zacisnąłem powieki. Odruchowo przypomniałem sobie wydarzenia z poprzedniego dnia, kiedy to Miku i Luka wpadły na pomysł, abyśmy wszyscy zażyli trochę ruchu i wybrali się na „krótki spacer po górach”. Oczywiście to on wcale do krótkich nie należał, ponieważ chodziliśmy tam przez dobre cztery godziny. Jakby tego było mało, to na dodatek dziewczyny nie zgodziły się na robienie jakichkolwiek przerw, ponieważ według nich to niepotrzebne. Cóż, dla kogoś kto spędza całe dnie na bieganiu po różnorakich centrach handlowych jest to zbędne. Ja niestety większość wolnego czasu spędzam w domu, przed telewizorem. Jestem okropnym leniem. 

- Żyjesz Kaito? – usłyszałem cichy głosik i nie zważając na palący ból poderwałem się do góry, aby zbadać do kogo on należy. Niewiele mogłem dostrzec w ciemnościach, właściwie to udało mi się jedynie zobaczyć zarys smukłej sylwetki. W sumie tylko tyle wystarczyło. 

- Gakupo? Co ty tu... ach no tak. – dopiero teraz przypomniałem sobie, iż chłopak poprosił mnie o  przenocować  ze względu na to, że jego dom jest strasznie daleko stąd, a on sam nie miałby siły tam dojść.  Oczywiście zgodziłem się, bo czemu niby nie? W końcu jesteśmy przyjaciółmi. 

- Wstajesz? – spytał, wchodząc do niewielkiego pomieszczania, którym była moja sypialnia. Doskonale słyszałem prawie bezgłośne skrzypnięcia drewnianych desek w podłodze, które z każdą chwilą narastały. Ustały po krótkiej chwili, ale w zamian poczułem jak na moje nogi zwala się ciężar czterdziestu kilogramów. 

- Auu! Złaź debilu, jesteś ciężki! – zawyłem rozpaczliwie. W odpowiedzi usłyszałem jedynie złośliwy śmiech. 

- Przepraszam – odparł  i podsunął się do góry.  Czułem jak jego zgrabne ciało ociera się o moje, a fioletowe włosy łaskoczą moje ręce. Na nieszczęście niestety nigdy nie umiałem powstrzymać reakcji na tego typu bodźce, więc niemal natychmiast jęknąłem. Również w tej samej chwili poczułem oplatające mnie ciasno ramiona. Moje policzki spłonęły rumieńcami, a oddech stanął w miejscu. 

- Co ty wyprawiasz? – słowa ledwo przechodziły mi przez ściśnięte gardło. W jednej chwili zapomniałem o okropnym, przeszywającym bólu i przewróciłem się w stronę chłopaka. Nawet w ciemności, można było dostrzec, że jego  cudownie błękitne oczy błyszczały dziwnym blaskiem. 

- Przytulam cię – odrzekł spokojnie, muskając gorącymi wargami mój policzek. Nieświadomie zadrżałem, wydając ciche westchnienie. 

- Jesteś zboczony – powiedziałem, wtulając się w jego klatkę piersiową. Nawet nie zauważyłem kiedy ponownie zasnąłem. Czułem przyjemne ciepło, które od niego biło. Było mi naprawdę dobrze. Wcale nie zważałem na to, że lada chwila zadzwoni wkurzona Miku i zacznie mnie wyzywać od najgorszych, ponieważ ponownie spóźniłem się na próbę. Nawet nie obchodziło mnie już to, iż przytulam właśnie nikogo innego jak Gakupa – sprośnego chłopaka, który wiecznie ma jakiś problem. Liczyło się tylko jedno, a mianowicie to, że moje serce znacznie przyśpieszyło rytm. Czyżby to coś znaczyło...?