Walentynkowy podarunek {Midorima x Takao}

Od autora: Witajcie cni ludzie. Nie tęskniliście, prawda? Ja wręcz przeciwnie. Tak jak było w planie dodaje dziś wale w tynkowy shot z pairingiem Midorima x Takao. ~ Kuroko no Basuke  4ever ~  Kogo właściwie obchodzi, iż trochę się spóźniłam? Czternasty luty, czy tam dwudziesty trzeci... Żadna różnica :'D

Tak btw. bardzo dziękuję. Hiran-chan za nominacje do Liebster Blog Award. Postaram się jeszcze wieczorem dodać notkę z moimi odpowiedziami, oraz nominacjami. Tymczasem zapraszam Was do czytania :3

 „Kocham cię”

Otępiły Midorima, z szeroko otwartymi oczyma wpatrywał się w niewielki skrawek papieru, na którym niezgrabne znaki hiragany formowały właśnie takie oto krótkie zdanie. Nieświadomie rozchylił usta, chcąc coś powiedzieć. Nie mógł. Czuł się zupełnie jakby wszystkiego jego myśli, zamienił się w jeden wielki niezrozumiały dla niego bełkot.

Jedyne co zdołał z siebie wydusić to stłumione „hę”, idealnie opisujące stan oszołomienia w którym obecnie się znajdował. Lekko uniósł głowę ku górze, przenosząc mordercze spojrzenie na ciemnowłosego chłopaka, który jak gdyby nigdy nic przeglądał jedno z tych pisemek plotkarskich wypełnionych zdjęciami cycastych dziewczyn.

- Co to do cholery jest? - wydukał z niemałym trudem, drąc na drobne kawałki różową karteczkę. Szybkim ruchem dłoni poprawił okulary, które zsunęły się na nieco zadarty nos. Nieumiejętnie próbując ukryć zdenerwowanie, skrzyżował ręce na piersi w geście zdegustowania.  

- Dziś są walentynki. Chciałem zrobić coś romantycznego - usłyszał w odpowiedź. Przez ułamek sekundy miał wrażenie, iż nie wytrzyma. Chciał po prostu udusić Takao własnymi rękoma, tym samym sposobem uwalniając się od tej jego przytłaczającej głupoty. Czy według niego podłożenie czegoś takiego do szafki szkolnej było choć trochę romantyczne? Jeśli tak, musiał zatrzymać się w rozwoju na poziomie podstawówki. Naprawdę dziwne, że przepuścili go aż do liceum.

- Żałosne - Midorima wydał z siebie cichy pomruk niezadowolenie, robiąc kilka kroków w kierunku ciemnookiego, który swym cielskiem blokował mahoniową ławkę. Wydarł mu z dłoni gazetę, rzucając ją gdzieś za siebie. - Czy ty w ogóle masz pojęcie co to romantyzm? - spytał prześmiewczo, patrząc na niego z góry. Jak zawsze na jego twarzy malował się ten irytujący uśmieszek, który nie jednego prowokuję do sprawienia mu niezłego lania. Shinatorou również czasami myślał nad tym, jak cudownie byłoby mu przywalić w ten pusty łeb. Szkoda, że musiał się przed tym powstrzymywać.

- Oczywiście. To było urocze. Jesteś zrzędą i tyle - Takao sennie przetarł prawe oko, powstając ze swojego dotychczasowego miejsca. - Nie znasz się - dopowiedział, kładąc drobną dłoń na ramieniu Midorimy, który nadal nie potrafił ujarzmić uczucia irytacji. Aktualnie Kazunari niezwykle ryzykował, aczkolwiek niezbyt go to obchodził. W końcu raz się żyję, czyż nie?

- Co ty wyprawiasz? - zielonowłosy z niepokojem zmierzył wzrokiem chłopaka, mając nadzieję, iż dzięki temu uda mu się odnaleźć odpowiedzi na zadane przez siebie pytanie. Tak ja sądził, nie udało się. Nie był zbyt dobry w odgadywaniu myśli innych.

- Robię coś, za co mnie za chwilę pobijesz - poczuł dotyk miękkich warg na swoich ustach, a chwilę potem wilgotny język, który łapczywie się do nich wpychał. Chociaż powinien go natychmiast odepchnąć, nie zrobił tego. Nie umiał. Z jakieś niezrozumiałej przyczyną brnął dalej w to gówno, które przeciętni ludzie zwą miłością. Wręcz brzydził się sobą. Jak mógł tak łatwo ulec niepoprawnym wdziękom swego kolegi z drużyny? Tego chyba nigdy nie pojmie. A może to i dobrze? Mniejsza o  to.

Złapał go w tali, przyciągając znacznie bliżej. Z wolna zaczął pogłębiać pocałunek, mocno zaciskając powieki. Przyjemne ciepło rozlało się po całym jego ciele, wreszcie ukajając wszystkie nerwy. Właściwie nie wiedział ile to wszystko trwało, ale w momencie gdy Takao się od niego oderwał poczuł  nieznośną pustkę.

 - Mogę zostań twoim szczęśliwym przedmiotem? - opiekuńczo otulił go ramionami, bardzo mocno przyciskając do swojej klatki piersiowej.

- Ty nigdy nie przyniesiesz mi szczęścia - szepnął mu do ucha, wyginając kąciki ust w enigmatycznym uśmiechu. Pogładził dłonią jego kruczoczarną czuprynę. Walentynki to jednak debilne święto.

Wiem, wiem... To takie trochę bezsensu i w ogóle. Przepraszam T.T Tli się we mnie nikła iskierka nadziei, iż może komuś się spodoba...